Zanikają otwarte krajobrazy i obszary peryferyjne stanowiące podstawę różnorodności gatunkowej
Szczególnie bogate gatunkowo obszary peryferyjne były w ostatnich dziesięcioleciach coraz bardziej ograniczane i fragmentowane w wyniku intensywnego użytkowania gruntów, działań infrastrukturalnych i rozwoju budownictwa. Pozostałe obszary peryferyjne są wykorzystywane rzadziej lub w ogóle nie są wykorzystywane. Krajobrazy przejściowe między polami uprawnymi a lasami stają się rzadkością.
Zróżnicowanie biologiczne jest podstawą ludzkiego życia
Użytki zielone, sady, łąki, pobocza dróg i pola na stromych zboczach to często jedyne obszary o minimalnej ingerencji w czasie coraz intensywniejszego użytkowania gruntów. Stanowią one cenne siedliska dla różnych gatunków zwierząt i roślin.
Nowoczesne rolnictwo wielkoobszarowe
Tradycyjne, rolnictwo na małą skalę
Stara winnica i ekstensywnie uprawiany sad łąkowy
Cenne obszary peryferyjne muszą być zachowane poprzez obszerną konserwację
Wiele z dzisiejszych najcenniejszych obszarów botanicznych powstało w wyniku wielowiekowej uprawy polegającej na wypasie owiec, uprawie winorośli na stromych zboczach, sadownictwie i sianokosach. Ponieważ są one trudne w zarządzaniu, unikalne siedliska rzadkich gatunków zwierząt i roślin są zagrożone wyginięciem.
Tylko niewielka część naszych bogatych w gatunki i zróżnicowanych użytków zielonych jest „naturalnie” niezalesiona
Dzięki ekstensywnej i ekologicznej pielęgnacji obszary te zapewniają wielu gatunkom roślin i zwierząt pożywienie, schronienie i możliwość ucieczki, a także miejsca do zakładania gniazd i rozmnażania.